nər

sif. <fars>

1. Erkək (dəvə). Sarbanın yerə yatırdığı nər dəvə onu belinə aldı, sonra nərildəyərək ayağa qalxdı. Ə. M.. // İs. mənasında. Qoyun, quzu, at, eşşək; Salmış çölə qalmaqal; Dəvə, maya, nər, köşək; Lökləyirlər dalbadal. A. S.. Haça buğurlar, dizi qara nərlər, gözəl arvanalar . . qoyun sürülərinin dalınca gəlirdilər. Ə. Vəl..

2. məc. Qorxmaz, güclü, qüvvətli, cəsarətli. Qovğa günü öyündüyüm; Nər dəlilər yerindəmi? «Koroğlu». Onun səadətini qoruyan nər oğullar; Sizin qollarınızda yeddi aslan gücü var! N. R.. Nər kimi – qorxmadan, cəsarətlə, igidcəsinə. Nər kimi meydana atıldı. Nər kimi vuruşmaq. – Mərd olub nər kimi girək meydana; Gücümüzü göstərək bu gün divana. «Qaçaq Nəbi». Bir qoçağam, qoç nər kimi yaşaram! M. Ə. S..